Nje poezi e bukur nga nga anet e mia...
Në verën time mu duk se pashë
Pranverat e tua tuj lotue
Prej atij çasti e deri më tash,
Nuk resht, nuk resht tuj e kujtue.
Sot dimri im po qimton borë
Mbi vjeshtat e tua kuqereme,
Por ato lotë që fshive me dorë
Më kanë ngel kaherë në mendje.
Mi pate falë krejt petalet -
Unë frutat të fala për këmbim,
Pa droje ti mi fale gjethet -
Unë po të fal kët’ vargun tim.
Po ti krejt botën ma ke dhuru
Të t’fal ty jetën jam tuj mendu.
