Bir gün kart postal aldi, 6 ay gecti hic yazmadi, hic göndermedi. Bu ailsine gördügü cabayi itiraf eder. Cok bos laflar, hareket yok. Belki sogukkanli belki tembel. Ben bir kocadan ve cocuklarimin babasindan daha cok bekliyorum: Sevgi, merhamet, dürüstlük, mesuliyet ve ailenin iyi olmasi icin ilgi. Ben böyle biliyorum ve ben böyle bir iliskide yasamak istiyorum. Herkes hata yapar. Ama ondan sonra konusmak gerek, özür dilemek ve afetmek gerekir. Böyle ben cocuklarimi yetistiriyorum. Aramizda nerdeyse hic kavga cikmaz. Güven icinde bir iliskimiz var ve her sorunda birlikte konusuruz, birbirimize sahib cikariz. Ben 7 yasinda olan kizimla kocamdan daha iyi konusabiliyorum. Bu herseyi diyor zaten. Benim hatam: kocamdan beklentim cok ve cok konusuyorum. Ozaman o kendini baski altinda görüyor ve kendini iyi hisetmiyoru. Bunu ben anliyorum. Basa cikamiyor durumla. Onu kizdiran veya korkutan seyi konusmuyor. Devamli geri cekiliyor ve sevgiden mahrum birakiyor ve baskalarini bu davranisinla nasil kirdigni bile anlamiyor ve kendini hakli görüyor. XX le anlasmak isteyen kisi, bütün gün onun isteklerine konsantre olmasi lazim ve diyer isteklerin hakki bile yok. Sorunla katiyen karsilasmamasi lazim ve cünkü o zaman kapaniyor. Ama bu bir iliski degil. Ve iki, yakinda üc cocugum var.Benim icin eksik olan bir erkek, sevgi, güven ve emniyet veren. Daima olmasa bile, ihtiyac oldugu zaman olsun
nach dem Essen gehts weiter....
