Powoli odnoszę wrażenie, jak gdyby nasz związek stawał się związkiem indywidualnych korzyści. Najpierw uskarżasz się, że nie organizujemy sobie i nie spędzamy wspólnie wolnego czasu, później słyszę od Agnes, że planuję Ci cały Twój czas i nie pozwalam Ci do niej lub gdziekolwiek wychodzić. Jak gdybyś była tu w więzieniu.
Następnie narzekasz, że nie zapraszam Cię na kawę i.t.d., a gdy to już robię, mówisz zawsze nie lub teraz nie.
Następnie temat zakupów. Skarżysz się, że nie biorę Ciebie z sobą i że nie możesz o niczym decydować, ale , gdy mówię zostaw to i choć, to i tak muszę znowu iść samemu.
Ja już naprawdę tego nie rozumiem, bo wygląda na to, że obojętnie co ja robię, to jest nie tak.
Przykro mój skarbie, ale powoli tracę zmysły.
