Cześć mój Skarbie, siedzę tutaj i czytam stare smsy od Ciebie. Jak to zwykle. Często pisałeś, że nie chce Ci się już żyć. Że to nie jest sprawiedliwe, jak się to wszystko ułożyło. Ze mną jest tak samo. Dlaczego nie możemy po prostu być razem? Bylibyśmy przecież szczęśliwi. Bylibyśmy nie do pokonania. DOSKONALI! Jestem pewna, że jesteś dla mnie tym jedynym. Ale póki jest, jak jest, nie ma to sensu. Każdy dzień kosztuje mnie tyle sił. Nie wiem, skąd je czerpię. Cały czas bardzo boli. Nawet po niecałym roku. Nie wiem, co mam począć. Mogę się tylko łudzić, że istnieje coś takiego jak niebo. I że będziemy tak kiedyś razem, szczęśliwi. Ponieważ tylko Ty możesz sprawić, że będę szczęśliwa. Jesteś dla mnie tym jedynym. Nie chcesz tego słyszeć ani wziąć do siebie. Ale tak jest. Czy tego chcesz czy nie. W tym względzie nic się już nie zmieni. Nie bądź na mnie zły. Ani nie odsuwaj się ode mnie. Nie znowu.
