Mamaja ime me mori ne oren 4 te mengjesit ne telefon, i duhej te therriste ambulancen, sepse babai nuk eshte mire me shendet, dyshojne se ka nje infarkt zemre.
Ai nuk mundet te rrije ulur, gjithmone punon edhe pse e meriton pensionimin, sepse ka mbushur 70 vjec ne mars, ai prap nuk mund te rrije pa punuar.
Doktori dhe une e kemi paralajmeruar shpesh, por ai nuk degjon, me thoshte gjithmone "do te rri ulur vetem kur te vdes".
Jam shume e shqetesuar, me vjen te qaj e uleras nga inati, do te doja te fshihesha ne nje grope te zeze qe te mos shihja e degjoja njeri.
Me vjen keq per nenen, ajo nuk mundet ta nise makinen vete dhe vellezerit e mi qe jetojne ne te njejten shtepi nuk kujdesen edhe aq shume per te, sepse grate e tyre jane te mendimit qe ne rradhe te pare vjen familja e tyre, pastaj prinderit.
Sa here qe degjoj gjera te tilla nervozohem, por kur ata kane nevoje per prinderit e mi, atehere e dine mire se ku banojne.
Po ziej nga inati, ndjehem keq nga zemerimi dhe me e keqja eshte qe nuk mund te bej asgje per te ndihmuar, vetem te shoh se cfare po ndodh.
Shpirti im, kam shume nevoje per ty dhe e di qe edhe ti ke mjaft probleme, por kam nevoje per dashurine tende, ngrohtesine tende dhe permbi te gjitha dua te te shtrihem mbi krahet e tu te grohte e te fuqishem dhe te ndjej ngrohtesine tende, vetem tek ti e ndjej veten te sigurte.
Kopf hoch, Süße, alles wird wieder gut und ich hoffe, du und dein Vater werdet noch vieles zusammen erleben!