Βάζουμε σ' ένα μπολ το αλεύρι, το βούτυρο, το νερό, το ξύδι και τα ζυμώνουμε με τα χέρια
Πλάθουμε τη ζύμη σε μπάλα και την αφήνουμε σε δροσερό μέρος για 1 ώρα
Σ' ένα τραπέζι πασπαλίζουμε λίγο αλεύρι και απλώνουμε τη ζύμη με τον πλάστη. Χωρίζουμε τη ζύμη σε 4 κομμάτια και ανοίγουμε καθένα απ' αυτά σε πάχος 1/2 εκ.
Κόβουμε τετράγωνα 7x7 εκ. και βάζουμε στο κέντρο κάθε τετραγώνου μια κουταλιά μαρμελάδα
Χωρίζουμε τις άκρες κάθε τετραγώνου με μαχαίρι
Πιάνουμε τις άκρες μαζί και τις φέρνουμε στο κέντρο, έτσι ώστε να μοιάζει η τάρτα με ανεμόμυλομε λίγο νερό
Κολλάμε τις άκρες με λίγο νερό
Κτυπάμε το αυγό και
αλείφουμε την επιφάνεια
βουτυρώνουμε ένα ταψί και τοποθετούμε μέσα τις τάρτες
βάζουμε το ταψί στο φούρνο σε 250ο C για 30 λεπτά
Κουραμπιέδες
΄Ενα από τα παραδοσιακά γλυκά που φτιάχνουν οι νοικοκυρές για τα Χριστούγεννα είναι οι κουραμπιέδες :
Μ' ένα μίξερ θα χτυπήσεις καλά το βούτυρο με τη ζάχαρη ώσπου η ζύμη να γίνει αφράτη. Από το καλό δούλεμα της ζύμης εξαρτάται η επιτυχία των κουραμπιέδων. Ύστερα θα ρίξεις κονιάκ, τη βανίλια και όσο αλεύρι χρειαστεί για να γίνει σφιχτή η ζύμη.
Θα πάρεις τώρα μικρά κομματάκια ζύμης, θα τα ζυμώσεις ελαφριά και θα τα πλάσεις σε σχήμα άστρων, μισοφέγγαρα ή στρογγυλά. Θα τα βάλεις σ' ένα ταψί που θα 'χεις βουτυρώσει λίγο για να μη κολλήσουν και θα τα ψήσεις σε μέτριο φούρνο για 20 λεπτά. ʼμα ψηθούν , πριν καλά-καλά κρυώσουν, θα τα πασπαλίσεις με μπόλικη ζάχαρη άχνη.
Δίπλες
Το χαρακτηριστικό χριστουγεννιάτικο γλυκό στα Δωδεκάνησα είναι οι Δίπλες. Τις φτιάχνουν τις παραμονές των Χριστουγέννων και τις τρώνε όταν γυρίσουν από τη χριστουγεννιάτικη Θεία Λειτουργία.
Υλικά
Α.
Για τη ζύμη:
4 αυγά
1 φλιτζάνι τσαγιού πορτοκάλι
Αλεύρι σκληρό ( όσο σηκώσει η ζύμη για ν΄ ανοίγεται φύλλο σαν κρούστα )
1 κουταλιά του γλυκού ούζο ( προαιρετικά )
Β.
Για το σιρόπι:
1 φλιτζάνι τσαγιού ζάχαρη
1 φλιτζάνι τσαγιού νερό
Λίγο χυμό λεμονιού
Καρύδι, κανέλα, μέλι για να πασπαλίσουμε.
Εκτέλεση:
Χτυπάμε πολύ καλά στο μίξερ τα 4 αυγά. Προσθέτουμε το πορτοκάλι και σιγά - σιγά το αλεύρι και το ούζο μέχρι η ζύμη να γίνει όπως τη θέλουμε. Ζυμώνουμε μέχρι να γίνει ένα ενιαίο μείγμα. Ανοίγουμε με τον πλάστη φύλλο και κόβουμε σε μακριές λουρίδες μήκους περίπου 10 εκατοστών, και πιέζοντας στη μέση φτιάχνουμε τις δίπλες φιογκάκια.
Παίρνουμε ένα βαθύ τηγάνι και τηγανίζουμε τα κομμάτια μας σε μπόλικο καυτό λάδι, ώσπου να ξανθύνουν. Τα τοποθετούμε σ΄ ένα τρυπητό για να στραγγίξουν. Αμέσως ετοιμάζουμε το σιρόπι και βουτάμε μέσα στην κατσαρόλα μία - μία την κάθε δίπλα - φιόγκο. Τις τοποθετούμε σ΄ ένα μεγάλο πιάτο, πασπαλίζοντας καθεμία με ψιλοκοπανισμένο καρύδι και κανέλα. Από πάνω ρίχνουμε αν θέλουμε μέλι.
Είναι νόστιμες, γευστικές και γλυκές !
1. Σε μια μεγάλη λεκάνη βάζουμε μισό φλιτζάνι γάλα χλιαρό και μέσα διαλύουμε τη μαγιά. Προσθέτουμε μισό φλιτζάνι αλεύρι, και το ανακατεύουμε για να γίνει μείγμα. Το σκεπάζουμε με μια πετσέτα και τ΄ αφήνουμε σε ζεστό μέρος για να φουσκώσει ( 1 ώρα περίπου ).
2. ΄Οταν φουσκώσει, χτυπάμε στο μίξερ τη ζάχαρη με τους κροκούς. Ρίχνουμε το υπόλοιπο γάλα, τ΄ ασπράδια μαρέγκα, το βούτυρο λιωμένο, το μαχλέπιθ, και το ξύσμα λεμονιού. Ζυμώνουμε ρίχνοντας λίγο λίγο το αλεύρι, ώστε η ζύμη να μη γίνει πολύ σφιχτή. Την πλάθουμε σε μπάλλες και τη βάζουμε μέσα σε μια λεκάνη. Τη σκεπάζουμε πάλι με πετσέτα και την αφήνουμε σε ζεστό μέρος για 3 ώρες περίπου, ώστε να γίνει διπλάσια σε όγκο.
3. Ζυμώνουμε τη ζύμη για 5 λεπτά και την τοποθετούμε σε βουτυρωμένο λαδόχαρτο μέσα σε ταψί στρογγυλό μεγάλο ή σε δύο μικρά. Τ΄ αφήνουμε σε χλιαρό μέρος 2 ώρες περίπου, σκεπασμένα ώστε να διπλασιαστούν σε όγκο.
4. Πριν τα βάλουμε στο φούρνο, χτυπάμε 1 κρόκο αυγού και 1 κουταλάκι νερό και τ΄ αλείφουμε ελαφρά με πινέλο. Από πάνω με ασπρισμένα αμύγδαλα μπορούμε να σχηματίσουμε τη νέα χρονολογία. Ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο στους 200 βαθμούς C για μια ώρα περίπου.
Und auf einmal merkst du äußerlich:
Wieviel Kummer zu dir kam,
Wieviel Freundschaft leise von dir wich,
Alles Lachen von dir nahm.
Fragst verwundert in die Tage.
Doch die Tage hallen leer.
Dann verkümmert deine Klage ...
Du fragst niemanden mehr.
Lernst es endlich, dich zu fügen,
Von den Sorgen gezähmt.
Willst dich selber nicht belügen
Und erstickst es, was dich grämt.
Sinnlos, arm erscheint das Leben dir,
Längst zu lang ausgedehnt. --
Und auf einmal --: Steht es neben dir,
An dich angelehnt --
Was?
Das, was du so lang ersehnt.
und jetzt noch eins von Eminescu, aber nur auf Deutsch....dieses Gedicht finde ich von der Form einfach brillant! Die 1. Strophe ist auch die letzte nur umgekehrt und jede Strophe endet mit einer Zeile der ersten. Ein tolles Gedicht!!!!!
Glosse /Glossa
Zeiten kommen,Zeiten schwinden,
alt und neu sind alle Dinge,
was dran gut und schlecht zu finden,
das erforsche und bezwinge.
Sollst nie hoffen,nie verzagen,
Welle muss mit Welle gleiten.
Mag man rufen dich und jagen:
Bleibe kalt zu allen Zeiten.
Viel vergeht was wir erfahren,
vieles klingt uns in den Ohren.
Wer kann es in sich bewahren.
Dies zu erlauschen selbstverloren.
Steh du jederzeit beiseite,
um in dir dich selbst zu finden,
wenn mit lärmerfülltem Streite,
Zeiten kommen,Zeiten schwinden.
Nie soll deines Denkens Waage,
sich zu Augenblicken neigen,
die die Wandlung mancher Plage
durch des Glückes Maske zeigen,
Was aus seinem Tod entsprossen,
gleich enthuscht´s auf schnellen Schwingen,
wer dies weiß,dem ist erschlossen,
alt und neu sind alle Dinge.
Sieh dir an das Weltenwalten,
wie ein Schauspiel auf der Bühne,
spielt auch einer vier Gestalten,
kennst du dennoch seine Miene.
Mag er weinen,aufbegehren,
soll es deinen geist nicht binden,
seine Kunst wird dich belehren,
was dran gut und schlecht zu finden.
Was bevorsteht,was gewesen,
sind des Blattes beide Seiten,
den Beginn am Ende lesen
kann,wer dies gelernt, beizeiten.
Das was Gestern, was erst Morgen,
steht im Heute,wie im Ringe,
doch was eitel drin verborgen,
das erforsche und bezwinge.
Denn das selbe Los erfahren,
alle Wesen auf die Dauer
und seit vielen tausend Jahren,
ist dei Welt voll Lust und Trauer.
Neue Masken,alte Stücke,
anderer Mund,die selben Klagen,
oft getäuscht durch List und Tücke,
sollst nie hoffen,nie verzagen.
Hoffe nie wenn Missgeschöpfe,
schlagen zu Erfolg die Brücken,
stehts besiegen dich die Tröpfe,
wenn dein Haupt auch Sterne schmücken.
Nie verzage- in der Gosse
wird man knechten sich und streiten,
Niemals sei du ihr Genosse,
Welle muss mit Welle gleiten.
Tückisch wie Sirenenlieder,
wirft die Welt zum Fang die Netze,
zieht dich in den Abgrund nieder,
dass sie neu das Stück besetze.
drücke dich auf Seitenwege,
unbemerkt und ohne Klagen.
Geh dahin, sei nie verlegen,
mag man rufen dich und jagen.
Die dich hetzen,lass die Laffen.
Schmähn sie dich, so sollst du schweigen.
Was vermag dein Rat zu schaffen?
Weißt du doch wohin sie neigen.
Lass sie reden,schwatzen- alle
die auf dieser Erde schreiten
und dass dir kein Trug gefalle,
bleibe kalt zu allen Zeiten.
Bleibe kalt zu allen Zeiten,
mag man rufen dich und jagen
Welle muss mit Welle gleiten,
sollst nie hoffen,nie verzagen.
Das erforsche und bezwinge,
was dran gut und schlecht zu finden,
alt und neu sind alle Dinge,
Zeiten kommen,Zeiten schwinden.( Franyo Zoltán)
Schöne Worte und Metapher, vorallem finde ich klasse wie die Übersetzer das umgesetzt haben.
Si daca
Si daca ramuri bat in geam
Si se cutremur plopii
E ca in minte sa te am
Si-ncet sa ta apropii.
Si daca stele bat in lac
Adancu-i luminandu-l,
E ca durerea mea s-o-mpac
Inseninandu-mi gandul
Si daca norii desi se duc
De iese-n luciu luna
E ca aminte sa-mi aduc
De tine ntotdeauna.
Und wenn...
Und wenn am Fenster Zweige wehn
und wenn die Pappeln rauschen,
Ist´s, dass ich dich soll ewig sehn
Dir nähern, mit dir plauschen.
Und spiegeln Sterne sich im See
erhellend bis zum Grunde
So ist zu lindern Sehnsuchtsweh,
Gedanken mir gesunde.
Und wenn die Wolken weiter ziehn
und glänzt der Mond in Blässe
dann ist´s, dass ich in meinem Sinn
ich deiner nicht vergesse. (Simone.R und Christian W.Schenk)
Hallo !!!
Ich möchte mich für zwei Wochen verabschieden.
Ich bin in London und wenn ich über Deutschland fliege schicke ich tausend Küsse abwerfen
Eure Eleni
Αφηρημένη κάθεται στο δωμάτιό της
κεριά φωτίζουν παντού τον χώρο
και απλώνεται μια ζεστή ατμόσφαιρα.
Κοιτάζει γύρω της,
εστιάζει το βλέμμα της στη φωτογραφία,
την οποία πρόσφατα με πολλή αγάπη
τοποθέτησε σε μια κορνίζα.
Ένα χαμόγελο κυριεύει το πρόσωπό της.
Κοιτάζει ονειρεμένα την φωτογραφία,
χαμογελά και είναι ευτυχισμένη.
Ναι, αυτό το συναίσθημα δεν το ένοιωσε
εδώ και πολύ καιρό. Την κυριεύει φόβος.
Μήπως δεν επιτρέπεται?
Μήπως δεν επιτρέπεται να είναι ευτυχισμένη?
Δεν θα έπρεπε να κλαίει και να θρηνεί?
Αφηρημένη κάθεται εκεί, γυρίζει το βλέμμα της
πάλι στη φωτογραφία και είναι ευτυχισμένη.
Νοιώθει τη ζεστασιά, αυτό το υπέροχο συναίσθημα,
το οποίο την περιβάλει, και στο οποίο παραδίνεται.
Θυμάται τις υπέροχες στιγμές μαζί του,
Θυμάται τα βλέμματά του, τα λόγια του,
τα οποία άκουγε πολύ ευχάριστα.
Της επιτρέπεται να είναι ευτυχισμένη.
Τον σκέφτεται, κοιτάζει στο πρόσωπό του,
Απλά απολαμβάνει αυτή τη στιγμή και ξέρει:
Είναι εδώ, εδώ δίπλα της.
Γεμάτο αγάπη φιλά τα χείλη του, χαϊδεύει τα μαλλιά του.
Τον αγάπησε τόσο πολύ.
Όχι, τον αγαπά με όλη της την καρδιά.
Αφηρημένη κάθεται εκεί,
αφηρημένη, ευτυχισμένη
και με τη βεβαιότητα,
ότι την αγαπά.
Gedankenverloren
Gedankenverloren sitzt sie in ihrem Zimmer.
άberall erhellen Kerzen den Raum
Und verbreiten eine warme Stimmung.
Sie sieht sich um, blickt auf das Bild,
das sie erst kόrzlich so liebevoll
in einen Rahmen steckte.
Ein Lδcheln macht sich auf ihrem Gesicht breit.
Sie blickt vertrδumt auf das Bild,
lδchelt und ist glόcklich.
Ja, so ein Gefόhl hatte sie schon lange nicht mehr.
Ein bisschen Angst όberkommt sie.
Darf sie das eigentlich?
Darf sie glόcklich sein?
Mόsste sie nicht weinen und trauern?
Gedankenverloren sitzt sie da,
wendet ihren Blick wieder dem Bild zu
und ist glόcklich.
Sie spόrt die Wδrme, die Geborgenheit,
dieses wundervolle Gefόhl,
das sie umgibt
und dem sie sich so gerne hingibt.
Sie denkt an die wundervolle Zeit mit ihm,
denkt an seine Blicke,
seine Worte, die sie so gerne hφrte.
Sie darf glόcklich sein.
Sie denkt an ihn,
blickt in sein Gesicht,
genieίt einfach den Moment und weiί:
Er ist hier, hier bei ihr.
Voller Liebe kόsst sie seine Lippen,
streichelt seine Wangen, sein Haar.
Sie hat ihn so sehr geliebt.
Nein, sie liebt ihn von ganzem Herzen.
Gedankenverloren sitzt sie da,
gedankenverloren, glόcklich
und mit der Gewissheit,
dass er sie liebt.
Eleni2504 .
kell