Shpend, gjithcka e bukur midis nesh, eshte copetuar. Une jam e ulur ketu dhe mezi po marr fryme, me rrjedhin lot nga syte, sepse ti me mungon kaq shume. Nuk ka dite, te mos mendoj per ty. Nuk ka sekonde, ne te cilen nuk do te desha te isha prane teje dhe te shtrengoja ne krahet e mi. Ti je jeta ime, je gjithcka per mua. Une kam nevoje per ty, si askush tjeter, sepse ti me jep gjithcka, per te cilen une kam nevoje. Ne cdo hap qe ti hedh, me largohesh nga une dhe une mund tete shtrengoj ne krahet e mi. Gjithcka do te jepja, qe te kem mundesine te te them, se sa shume te dua, te te them ty, se ti jeta ime dhe une dua ta jetoj ate me ty. Dua te te vendos krahet e mi rreth qafes tende dhe te mos te te leshoj kurre. Midis nesh ka qene dicka shume e bukur, por secili ben gabime. Por vjen nje moment, ne te cilen njeriu shikon, qe ka bere nje gabim dhe do ta korrigjoje. Per mua ka ardhur ky moment. Kurre nuk do te doja qe te te shihja ty qe te qash ose te te lendoj. Une i uroj vetes time vetem qe te te kem prane, te te shrengoj ne krahet e mi dhe te ndjej buzet e tua te ngrohta, te ndjej dhe nje here butesine tende edhe te kendojme se bashku kengen tone. Dhe nje here te shtrihemi ne shtrat dhe te medojme per momentet e mrekullueshme ne marredhenien tone. Te degjoj dhe nje here nga ty, se sa shume ti me do dhe kur me buth me embelsi. Dhe nje sahnc nga ty. Dhe jeta ime do te kishte perseri nje kuptim. Zemra ime, mos ma thyej zemren dhe me mos me le vetem. Te lutem kthehu.
