Aglamaktan gözlerim agriyor. Gitmem cok aci veriyor, yalniz evde oturmak cok aci veriyor. "Evim" bile diyemiyorum ,cünkü ev gibi hisedemiyorum.
Ama gitmek zorundaydim. Eger kalsaydim, daha cok tartisirdik ve birbirimizden uzaklasirdik. Bunu kesinlikle istemiyorum. Bu yüzden gitmeye karar verdim, beklemek beni öldürmeden önce. Simdi evimde oturuyorum ve nefesim kesiliyor, düsüncelerim sadece bir dahaki türkiye istikametli ucaga bineyim mi diye dönüyor. Ama senin calisman lazim...Bilmiyorum. Ve "oda" var ...biliyorum. Zaten seninle birlikte bir hayata sansim yok herhalde..biliyorum
