Evet onu evden attim. Polisle cünkü cok agresivdi. Ama uyanmasi icin yaptim. Ve mesuliyet alsin üzerine diye. Evin taksitlerini ödeyemedigim duruma geldigimde onun icin önemsiz olmasi icin bunu anlamasini istedim. Onun yüzünden cok borcum oldugunu anlasin diye. Param varken bizim paramizdi. Ama xx icin borc yaptigimda, iyi bir baslangici olmasi icin o zaman benim borcum oldu. Bana borcu ödemek icin yardim etmiyor, onu davet edemedigim icin bana kiziyor. bu hersey olamaz , degil mi? Bumu bir es?Bu mu bir aile? Üstelik birde yalan söyledi bana, ve zaten az olan paramizdan gitti esrar aldi ve cazinoda kumar oynadi. Benim böyle bir hayata ihtiyacim mi var? Böyle bir erkege? Sürekli alan ama vermeyen? Ona hep özürler aradim buldum: cok genc, degisik kültür. Ama dogruyu istersen, onun karaktersiz ve sevimsiz davranislarina bir özür olamaz. Ben cabuk vaz gecen bir insan degilim. Ama bende kendime sonsuz zaman kötü davranilmasini istemem. Ben cok seyleri kurban ettim. Herseyi kurban ettim, varligimi düsünecek bir sekile kadar. Ve onun icin bu önemsiz. O hic bir sey anlamiyor. Yakinimda bana yardim edecek ailem bile yok. Parayla zaten degil. Cocuklarim, arkadaslarim hepsi onu kol gerdi ve ona yardim ettiler, is buldular, bisiklet hediye ettiler. Ama hic bir seyin degerini biliyorum. Tek kendini görüyor, etrafindakilerinin ihtiyaclarini asla. Ben biktim artik. Her sevgiyi (ben onu gercekten sevdim), yer yardimi
