„I dashuri im i embel“
Nje vit kaluam bashke. Nje vit, qe nuk ishte shume i lehte. Por ishte nje vit, ku di mua me dhurove Dashuri, Butesi dhe Perkedhelje. Ne ate kohe ndjehesha shume mire. Isha cdo nate e kenaqur kur ne dy bashke ne shtrat shkonim. Kur ti mua me perqafoje dhe na zinte gjumi bashke. Dhe kur ne mengjes zgjohesha, shiqoja fillimisht fytyren tende.
Isha me gjithe qejf bashke me ty. Ndjehesha nga ti e dashur ne ate kohe.
Por erdh ajo dite kur ti me thae, qe ti duhet te martosh nje grua shqiptare. Se familja jote nje gjermane nuk do te akceptojne ne anen e tyre. Per mua u shuk nje bote. Nuk dija cte beja. Qajta shume, sepse nuk e kuptoja kete , dhe deri sot nuk mundem ta kuptoj. Mundova te luftoj, por e humba luften.
E humba personin, qe e deshta shume, dhe ende e dua. Por kete nuk e kuptoj, kur dy persona nuk mund te jene bashke, sepse prinderit e vete nuk kane deshire.
Na jemi qe gati 3 muaj te ndare dhe per mua eshte ende rende te pranoj kete. Edhe pse kunder te tjereve tregohem sikur jam ne rregull. Por tek une mbrenda eshte shume ndryshe.
Zemra ime qane, sepse nuk mund te jete bashke me personin qe e do mbi te gjitha.
Me mungon koha me ty bashke.
MOS E HARRO KETE, SE UNE TE DUA!!!
