Rri shtrirë këtu dhe provoj të flejë, por e di qe nuk mundem.
I përkujtoj të gjithat kohët e bukra me ty qe i kemi kalu bashkë.
Po më lagen syt.
Ditë për ditë më merr malli më shumë për ty!
E pyes vetën qka je duke bërë?
E pyes vetën a mendon ti ndonjë herë për mu?
Aq shumë sa unë për ty?
Ti më ke lendu!
Shpresoj që ti e din ?!
Unë kisha mundur ta harroj, por zemra ime jo.
Në zemrën time tash është nje shenjë dhe ajo do të mbet për gjithmonë, s'ka lidhje sa herë kërkon falje, s'ka lidhje qka bën.
Ajo shenjë nuk do të hjekët deri sa të vdes.
Ndoshta as atëherë!
Ndjihem si'q jam e vdekur moti.
Me të tregu sinqerishtë, ashtu ndihem.
Vetëm dhimbjet më tregojn qe ende jam duke jetuar dhe s'mund të jem e vdekur.
Nese të fali është vetëm qe të dua aq shumë, por kjo dhimbje do të më percjell gjithmonë si nje vrajë.
Për gjithmone .. për gjithmonë.
Më shiko, a nuk e shef si'q po vuaj?
Zemrën time ta kam falur
por ti vetëm e ke përdor dhe e ke thy.
Sigurishtë të ka pelqyer.
Të gjithë e shohin buzëqeshjen time
dhe sa e lumtur jam. Por nese kishin shiku në zemrën time,
atëher e kishin ditur, sa shumë po vuaj. Por kam frikë
t'ja tregoj dikujt të vërtëten, sepse kam frikë qe të ndijhem tani edhe më keq
se tash.
Psë ekziston dashuria?
Ajo veq sjell kob.
Tregoma dashuriën të vertetë.
Qka është?
Kudo që shikoj unë shoh çifta të lumtur.
Tregom, a vuajnë edhe ata ndonjë herë aq shumë si unë?
Shumë herë dëshiroj që mos të kisha njoftuar kurrë.
Sepse atëherë nuk të kisha dashuruar.
E urrej vetëvetën për ketë, por besom, ti duhesh ta urrejsh vetën,
se ti je ai që lun me ndjenjat, dhe shpresoj qe
ky rastë edhe ty do të ndodhë, se tani do të dish qka është vuatja...
